Kontynuując wojenny rozwój słynnego Supermarine Spitfire, Mk.Xiv zobaczył klasyczny kształt słynnego myśliwca Mitchella w połączeniu z niesamowitą mocą nowego silnika ROYCE Griffon. Powstały samolot był znakomity i był jednym z najzdolniejszych myśliwców RAF-u II wojny światowej, okazując się szczególnie skuteczny, gdy został użyty przeciwko ataku bombowym v-1, które Niemcy rozpoczęły przeciwko południowej Wielkiej Brytanii od lata 1944 roku. Przyjęcie silnika Rolls-Royce Griffon zapewniło Spitfire'owi znaczny wzrost osiągów, ale nie bez przedstawienia projektantom i pilotom Supermarine przekształcającym się w samolot z kilkoma wyzwaniami. Instalacja nowego silnika w istniejącym płatowcu Spitfire wymagała przeprojektowania zarówno przedniej, jak i tylnej części samolotu oraz zastosowania charakterystycznego pięciołopatowego śmigła rotolowego. Piloci przyzwyczajeni do latania wersjami merlinowymi samolotu znajdowali Griffona obracającego się w śmigle w przeciwnym kierunku i podczas gdy wcześniejsze samoloty miały tendencję do skręcania w lewo podczas startu, maszyny napędzane Griffonem skręcały w przeciwnym kierunku - jeśli pilot zapomniał i zastosował swoje zwykłe wejścia korekcyjne, ich pierwszy lot mógł być szczególnie krótki i niewygodny. Jako jedyny brytyjski myśliwiec, który pozostał w produkcji przez całą II wojnę światową, Spitfire był stale rozwijany, aby zapewnić, że pozostanie w czołówce osiągów myśliwca, a samolot z napędem Griffon był o około 80 mph szybszy niż oryginalne maszyny Mk.I.