Krytykując paradygmat wzrostu w Kościele, książka ta twierdzi, że kościelna etyka wzrostu powinna zostać zastąpiona etyką opartą na cnocie. Opierając się na pracach Sennetta, Fromma i Hauerwasa, John Fitzmaurice twierdzi, że podejście, w którym wzrost jest nadrzędnym zadaniem Kościoła, okazuje się płytkie i grozi infantylizacją wiary, którą rzekomo głosi. Propozycja MacIntyre'a dotycząca przywrócenia etyki opartej na cnotach jest badana i interpretowana teologicznie poprzez koncepcje teologii narracyjnej, sakramentów wspólnotowych i uświęcenia; Rola "praktyki" w rozwijaniu cnotliwego charakteru jest kluczowa. Natura cnotliwej organizacji jest badana przez pryzmat psychodynamiki organizacyjnej; To rozumienie kształtuje model Kościoła jako wspólnoty interpretacji. Fitzmaurice sugeruje, że to właśnie w praktykach sakramentalnych i poprzez nie tworzy się przestrzeń przejściowa dla formowania tych cnót. Śledząc podobną korozję charakteru w instytucjach świeckich, które zdecydowały się na nadrzędny nacisk na wzrost, książka ta oferuje alternatywę opartą na kształtowaniu zarówno korporacyjnego, jak i indywidualnego, cnotliwego charakteru i rozważa implikacje etyki wzrostu opartej na cnotach na edukację teologiczną i formację duszpasterską, a także w kategoriach teologii publicznej i sposobu zaangażowania Kościoła w społeczeństwo. Język: angielski