Humor w swoim najlepszym wydaniu jest nieco płynnym i ulotnym elementem, ale większość książek na jego temat jest ilustrowana starymi, utwardzonymi dowcipami z komiksów lub klasycznymi dowcipami wyrwanymi z ich kontekstu. Max Eastman w tym dziele unika tej katastrofy, cytując głównie współczesny amerykański humor. Nie jest to antologia w tym sensie, że selekcje zostały dokonane z myślą o zwróceniu uwagi na jakąś kwestię, a nie o omówieniu całej dziedziny. Celem legendarnego dzieła Eastmana jest rozśmieszenie czytelnika. Od wczesnych lat szkolnych wydawało mu się, że podręczniki są źle napisane, ponieważ są prowadzone w sposób, który ignoruje naturalne działanie umysłu. W związku z tym opinia jest powszechna i w tych okolicznościach fakt, że aby się czegokolwiek nauczyć, trzeba się uczyć. Ponieważ to wprowadzenie do humoru samo w sobie jest bliskie napisaniu podręcznika, Eastman używa tego samego tekstu, który konstruuje, aby zilustrować sposób, w jaki podręczniki powinny być napisane. Badanie i klasyfikacja rodzajów doznań humorystycznych na podstawie teorii jest nauką. W związku z tym praca ta daje uczciwą szansę na zilustrowanie metody nauczania. Jednak rozróżnienie między dobrym a złym dowcipem nie przeszkodzi czytelnikowi w robieniu złych żartów, ani nie umożliwi mu robienia dobrych. Jest w tym element artystyczny i zabawny, którego po prostu nie da się nauczyć. Radość ze śmiechu przedstawia całościowe spojrzenie na naukę o śmiechu i czerpie w tym celu z niektórych wielkich amerykańskich humorystów. . Język: angielski