The Getaway to w zasadzie Grand Theft Auto IIIVice City w Londynie, choć z mocniejszą fabułą, nieco mniejszą różnorodnością i nieco innym systemem sterowania. Zaczynasz grę w rhythm and bluesie (buty) byłego gangstera cockney, Marka Hammonda, który musi patrzeć, jak jego kłopoty i kłótnie (żona) są zabijane, a jego wieko śmietnika (dziecko) porywane. Na początku gry ruszasz w pościg po imponująco szczegółowych polach pszenicy (ulicach) Londynu. Jazda jest o oczko bardziej realistyczna niż GTA pod względem obsługi i obrażeń, jakie może przyjąć twój słoik z dżemem (samochód), ten realizm oznacza, że The Getaway nie jest tak natychmiast atrakcyjny jak gry GTA, ale udaje mu się być wystarczająco zabawny, ponieważ nadal możesz przejeżdżać po ludziach i pół cala (szczypać) ich samochody. Tam, gdzie gra jest bezsprzecznie lepsza niż GTA, jest walka piesza. Oferuje znacznie ściślejsze sterowanie, w tym dwa tryby celowania i opcję przytulania się do ściany, taką jak w Metal Gear Solid. Bez wątpienia Sony ma również wrażenie, że historia jest znacznie lepsza od GTA, raczej amorficzna narracja, ale z pewnością jest to nabyty gust, w którym jest wystarczająco dużo niesubtelnego języka, prześmiewczych akcentów i słabych dialogów, aby nawet Guy Ritchie zbladł. Pod względem swobody poruszania się, The Getaway jest bardziej restrykcyjny niż GTA - ale to, co traci na wolności, zyskuje na bardziej zwartej rozgrywce i oczywiście możliwości jazdy po prawej (tj. lewej) stronie drogi bez starego Billa, który wpada w konflikt z twoim ojcem. --Davida Jenkinsa